เป้าหมายชีวิต
อยากเขียนไดอารี่....เป็นความคิดที่ผุดขึ้นมาในหัวของเช้าวันนี้ วันที่ 15 april 2017 เอาไว้เตือนตัวเอง เอาไว้อ่านเวลาแก่
นี่ชีวิตก็ผ่านอะไรมาเยอะแล้วนะเนี้ยกว่าครึ่งชีวิต เปิดเข้ามาในบล็อค เฮ้ยเราเคยมี account แล้วนี่หว่างั้นก็จัดเลย... นับเป็นเวลากว่าสองปีครึ่งละที่ใช้ชีวิตใน melbourne australia ทั้งเรียน ทำงาน เที่ยว สงสัยชีวิตนี้คงตั้งหลักปักฐานอยู่แถวนี้ซักระยะ จำได้ว่าสมันเป็นเด็กจบให่ทำงานที่ไทยเคยมีความรู้สึกว่า เฮ้ย ฝรั่งแม่งเก่งหว่ะ เจ๋ง โคตร พูดภาษาอังกฤษได้แม่ง cool สุดๆ แต่พอโตขึ้น เจอผู้คนมากขึ้น เฮ้ย ชาติไหนๆแม่งก็เจ๋ง ฝรั่งอาจจะโชคดีหน่อยที่เค้าอาจจะมีโอกาสมี facility ในชีวิตที่อำนวยให้ชิวิตง่ายกว่า ซึ่งก็ไม่เสมอไป เอาซี่ชะนีไทยคนนี้แหล่ะ จะต้องนั่งเทียบชั้นทำงานใน office เสนอความคิดเห็นให้ฝรั่งรู้สึกว่า เฮ้ย ชะนีไทยนางนี้เจ๋งอ่ะ
แต่การเป็นชะนีไทย immigrated ก็ไม่ได้ง่ายเลย ช่วงเป็นนักเรียนก็ทำได้แต่งานบริการซึ่งถือว่าเป็นงานอีกระดับที่คน local ไม่ค่อยทำกันนอกจากเด็กนักเรียนหารายได้เสริม แต่เอาจริงๆก็ไม่ได้แย่นะ อาจจะเป็นเพราะ hospitality เป็นอุตสาหกรรมใหญ่ที่สร้างรายได้ให้เมืองนี้ แต่วีซ่าคือปัญหาหลัก เพราะนักเรียนทำงานได้ 20 ชั่วโมงต่อสัปดาห์
ปัญหาวีซ่าผ่านไปเพราะได้มาซึ่งวีซ่า 461 (เรื่องวีซ๋าเอาไว้เขียนทีหลัง แต่กว่าจะได้มาก็ไม่ใช่ง่าย) ซึ่ง ถือเป็น tr และไม่มีข้อจำกัดเรืองชั่วโมงทำงาน
ปัญหาต่อไปคือภาษา และ motivation ของตัวเอง ...ภาษาก็ถือว่าใช้ได้ในระดับหนึ่งแต่อย่าลืมว่าเป้าหมายเราคือ professional job ซึ่งเราต้องติดต่อสื่อสารกับฝรั่งที่นี่ เอาเข้าจริงถ้าอยู่ในกลุ่มฝรั่งเราก็ยังไม่ถือว่าดีนัก ถ้าต้องใช้แบบ professional จริงๆ สิ่งที่ทำได้ตอนนี้คืออ่านเยอะๆ ฟังเยอะๆ ก็แอบเสียใจกับตัวเองที่เริ่มช้าไป เพราะจริงๆก็รู้อยู่แล้วว่าวันที่ต้องสมัครงาน ต้องมาถึงก็ชะล่าใจ ลีลา ผลัดวันประกันพรุ่ง วีซ่าได้มาตั้งกะ september ปีที่แล้ว นี่ก็กลาง april แล้วจ้าอีเค มึงจิเริ่มเมื่อไหร่ค่ะหญิงงงงงงงง
....ไม่มีวันว่าสายที่จะเริ่มต้นทำอะไรใหม่ๆ ดีๆให้ชีวิต.... ตอนนี้เป้าหมายระยะสั้นของตัวเองคือพัฒนาภาษาอังกฤษและเรียนรู็โปรแกรม illustrator ซึ่งเป็นสิ่งที่ควรมีในสายงานอาชีพที่จะสมัคร งั้นวันนี้เอาไว้แค่นี้ก่อน ขอไปอัพ resume' ล้านปี ที่ไม่เคยเสร็จให้เรียนร้อย ก่อนที่จะแก่ตาย ทำงานโรงแรมไปตลอดปี ตลอดชาติ บัยยยค่ะ....EK (อีเค)
นี่ชีวิตก็ผ่านอะไรมาเยอะแล้วนะเนี้ยกว่าครึ่งชีวิต เปิดเข้ามาในบล็อค เฮ้ยเราเคยมี account แล้วนี่หว่างั้นก็จัดเลย... นับเป็นเวลากว่าสองปีครึ่งละที่ใช้ชีวิตใน melbourne australia ทั้งเรียน ทำงาน เที่ยว สงสัยชีวิตนี้คงตั้งหลักปักฐานอยู่แถวนี้ซักระยะ จำได้ว่าสมันเป็นเด็กจบให่ทำงานที่ไทยเคยมีความรู้สึกว่า เฮ้ย ฝรั่งแม่งเก่งหว่ะ เจ๋ง โคตร พูดภาษาอังกฤษได้แม่ง cool สุดๆ แต่พอโตขึ้น เจอผู้คนมากขึ้น เฮ้ย ชาติไหนๆแม่งก็เจ๋ง ฝรั่งอาจจะโชคดีหน่อยที่เค้าอาจจะมีโอกาสมี facility ในชีวิตที่อำนวยให้ชิวิตง่ายกว่า ซึ่งก็ไม่เสมอไป เอาซี่ชะนีไทยคนนี้แหล่ะ จะต้องนั่งเทียบชั้นทำงานใน office เสนอความคิดเห็นให้ฝรั่งรู้สึกว่า เฮ้ย ชะนีไทยนางนี้เจ๋งอ่ะ
แต่การเป็นชะนีไทย immigrated ก็ไม่ได้ง่ายเลย ช่วงเป็นนักเรียนก็ทำได้แต่งานบริการซึ่งถือว่าเป็นงานอีกระดับที่คน local ไม่ค่อยทำกันนอกจากเด็กนักเรียนหารายได้เสริม แต่เอาจริงๆก็ไม่ได้แย่นะ อาจจะเป็นเพราะ hospitality เป็นอุตสาหกรรมใหญ่ที่สร้างรายได้ให้เมืองนี้ แต่วีซ่าคือปัญหาหลัก เพราะนักเรียนทำงานได้ 20 ชั่วโมงต่อสัปดาห์
ปัญหาวีซ่าผ่านไปเพราะได้มาซึ่งวีซ่า 461 (เรื่องวีซ๋าเอาไว้เขียนทีหลัง แต่กว่าจะได้มาก็ไม่ใช่ง่าย) ซึ่ง ถือเป็น tr และไม่มีข้อจำกัดเรืองชั่วโมงทำงาน
ปัญหาต่อไปคือภาษา และ motivation ของตัวเอง ...ภาษาก็ถือว่าใช้ได้ในระดับหนึ่งแต่อย่าลืมว่าเป้าหมายเราคือ professional job ซึ่งเราต้องติดต่อสื่อสารกับฝรั่งที่นี่ เอาเข้าจริงถ้าอยู่ในกลุ่มฝรั่งเราก็ยังไม่ถือว่าดีนัก ถ้าต้องใช้แบบ professional จริงๆ สิ่งที่ทำได้ตอนนี้คืออ่านเยอะๆ ฟังเยอะๆ ก็แอบเสียใจกับตัวเองที่เริ่มช้าไป เพราะจริงๆก็รู้อยู่แล้วว่าวันที่ต้องสมัครงาน ต้องมาถึงก็ชะล่าใจ ลีลา ผลัดวันประกันพรุ่ง วีซ่าได้มาตั้งกะ september ปีที่แล้ว นี่ก็กลาง april แล้วจ้าอีเค มึงจิเริ่มเมื่อไหร่ค่ะหญิงงงงงงงง
....ไม่มีวันว่าสายที่จะเริ่มต้นทำอะไรใหม่ๆ ดีๆให้ชีวิต.... ตอนนี้เป้าหมายระยะสั้นของตัวเองคือพัฒนาภาษาอังกฤษและเรียนรู็โปรแกรม illustrator ซึ่งเป็นสิ่งที่ควรมีในสายงานอาชีพที่จะสมัคร งั้นวันนี้เอาไว้แค่นี้ก่อน ขอไปอัพ resume' ล้านปี ที่ไม่เคยเสร็จให้เรียนร้อย ก่อนที่จะแก่ตาย ทำงานโรงแรมไปตลอดปี ตลอดชาติ บัยยยค่ะ....EK (อีเค)
Comments
Post a Comment